Stormy weather.

Evenals in Nederland heeft het hier ook flink gestormd. We hebben zelfs al de eerste nachtvorst gehad. Maar verder dan dat kan ik over het weer niets interessants schrijven. Hoewel het afgelopen dagen zeer winderig is geweest, blijft de temperatuur vrij aangenaam. Bijna zacht.

Afgelopen week is er behalve de storm weinig bijzonders gebeurd. Ik heb gewerkt en ik merk dat ik langzaam aan de lange dagen begin te wennen. Ik begin de patiënten steeds beter te leren kennen en hoef niet alles meer te vragen. Sterker nog, we hebben nu twee nieuwe collega’s erbij die aan mij komen vragen hoe een en ander gedaan moet worden. Een paar weken geleden had ik nog het idee dat ik de routine van het werken van zijn never nooit niet onder de knie zou krijgen, maar dat lukt nu vrij aardig.

Naast de Dutch Bag, heb ik nu ook de Dutch Needles geïntroduceerd. Een groot aantal patiënten gebruikt stalen naalden met oranje vleugels (dialysecollega’s weten wel wat ik bedoel). En oranje is natuurlijk onze Nederlandse kleur, vandaar.
Gekscherend heb ik tegen een collega gezegd dat tegen de tijd dat ik weg ga de patiënten Nederlands spreken. Uiteraard gaat dat niet lukken, hoewel er toch al 1 patiënt is die me ’s morgens in het Nederlands begroet. Het begin is gemaakt!

Een aantal blogs terug heb ik verteld over mijn bovenbuurvrouw en hoe ik dankzij mijn mental coach Remko haar wifi mag delen. Ons eerste contact was erg leuk en we hebben toen afgesproken dat we dat vaker moesten doen.
Deze week stuurde ik haar een bericht dat ik het tweede deel van de wifi nog moest betalen en ze nodigde me uit om bij haar te komen eten. Geen uitgebreid diner maar lekker en eenvoudig. Mini loempiaatjes vooraf en Kip Kiev als hoofdgerecht met chocolademousse als toetje. Vergezeld door de nodige hoeveelheid wijn is het een uiterst gezellige avond geworden. Frappant hoe je iemand kunt ontmoeten waarmee het zo goed klikt. Normaal kom ik niemand uit de flat tegen, zelden in ieder geval. Wij wonen precies boven elkaar maar wij zouden elkaar nooit tegengekomen zijn. Het is een prettig idee iemand te kennen in de flat. Je weet maar nooit waar je voor komt te staan. Nu weet je in ieder geval dat er iemand is waar je een beroep op kunt doen in geval van nood.

Vandaag in het winkelcentrum achter mijn bakkie koffie zat ik te bedenken dat ik de omgeving wat meer zou moeten gaan verkennen en ik bedacht dat geocaching wellicht wel een optie was. Ik heb een app gevonden op mijn telefoon om caches te vinden en er liggen er wel een aantal in deze omgeving.
In Basingstoke is onlangs een nieuwe supermarkt geopend, Waitrose. Een flinke supermarkt met een groot assortiment groente en fruit. En vlakbij de winkel ligt een cache. Met de app op mijn telefoon heb ik de locatie gevonden maar de cache nog niet gevonden. Ik denk dat ik wel weet waar die ligt, maar er is teveel publiek om hem uitgebreid te gaan zoeken.

Voor diegene die nu geen flauw benul hebben waar ik het over heb: geocaching is een soort van schatzoeken met behulp van coördinaten die leiden naar een plaats waar iets verborgen ligt. Dat “iets” kan variëren van een klein filmkokertje tot een flinke trommel. In de filmkokertjes zit alleen een klein logboekje waarin je je naam, datum en een klein berichtje kunt achterlaten. In de grotere trommels zit naast een logboekje vaak ook een travelbug en wat rommeltjes als stickers, sleutelhangers, kleine speeltjes, etc. Een travelbug is een plaatje met een code die je een bestemming kunt geven. Die bestemming kan zeer divers zijn. Wij hebben bijvoorbeeld zo’n travelbug aan een sleutelhanger van PinkRibbon vastgemaakt en die gaat nu de wereld over. Ons doel is het aandacht vragen voor borstkanker. De travelbug verplaatst zich doordat iemand het uit een cache haalt en hem vervolgens in een andere cache terugplaatst. Door de code op de travelbug op de site van Geocaching in te loggen weet de eigenaar van de travelbug waar die zich bevindt. Zo’n travelbug verplaatst zich op die manier over de hele wereld.
Het leuke van geocaching is dat je op plaatsen komt waar je normaal gesproken misschien nooit naar toe zou zijn gegaan. Iedereen kan een cache maken. De maker van een geocache wil je met zijn cache meestal attenderen op een bijzondere omgeving of bezienswaardigheid en de speurtocht maakt dat het vaak een erg leuke en spannende wandeling is. Omdat de caches verborgen zijn en dat ook moeten blijven is het de bedoeling dat verder niemand ziet dat je een cache gevonden hebt. Mensen met verkeerde bedoelingen zouden de cache kunnen vernietigen en de travelbug verloren doen gaan. Via een berichtje op de site van Geocaching kun je de eigenaar van een cache op de hoogte stellen als er iets mis is met de locatie of de inhoud van de cache. De eigenaar kan de plaats dan wijzigen en de cache herstellen.
Er zijn verschillende moeilijkheidsgraden voor het zoeken van een cache. Je kunt een coördinaat krijgen die je in 1 keer naar de plaats brengt. Maar er zijn ook caches die je alleen kunt vinden door verschillende raadsels en/of puzzels op te lossen om de juiste coördinaten te vinden. Dat zijn wel de leukste.
Op de site van Geocaching kun je hierover nog meer informatie vinden.

De laatste jaren hebben wij niet zoveel meer gecached maar wellicht lukt het me om hier in de omgeving een aantal caches te zoeken. Er blijken ook een paar caches tegenover mijn appartementengebouw op een wandelroute te liggen. Ik heb er 1 van gevonden. Voor die andere moet ik nog een keer terug.

Komend weekend ga ik weer een bezoek aan Londen brengen. Ik heb afgesproken met een vriendin die daar met haar dochter een weekend verblijft. Gezellig weer even bijkletsen. Wellicht ook het nodige shoppen of alleen etalages kijken. Alles is volop in kerstsfeer nu en zeker in Londen erg leuk. Kortom, weer iets om naar uit te kijken.