Op naar de tweede week

De eerste week heb ik overleefd. Letterlijk. Vrijdag brak het spatbord van mijn fiets af en een van de stangen waarmee deze vast zat, kwam tussen de spaken. Gelukkig fietste ik een heuvel op waardoor ik niet zoveel vaart had. Op de terugweg had dit nog wel eens erg vervelend kunnen uitpakken omdat ik dan heuvelafwaarts ga en ik behoorlijk wat vaart heb. Nu was ik heuvelopwaarts op weg naar de kliniek toen het gebeurde en ik kon meteen van mijn fiets springen. In de kliniek heb ik het spatbord er maar afgesloopt. Hopelijk gaat het niet al te vaak regenen. Voor de zekerheid heb ik maar een regenbroek gekocht: ik kan mijn fiets niet missen, anders had ik hem wel naar een fietsenmaker kunnen brengen. Voor twee maanden red ik het zo wel.

Behalve dat voorval heb ik eigenlijk niet veel spannends te vertellen. Sorry.
De werkdagen zijn vooral hectisch. De routine zit er al weer grotendeels in. Er is in drie jaar niet zo heel veel veranderd. Ik ben daarom stiekem toch wel blij dat ik niet voor Farnborough gekozen heb. Daar waren de diensten misschien wel iets minder lang, maar nu hoef ik niet steeds aan iemand te vragen wat waar ligt of hoe iets uitgevoerd moet worden.
Bovendien is het contact met de patiënten weer als vanouds. Met de nieuwe collega’s klikt het ook en met mijn “oude” collega’s is alsof ik nooit ben weggeweest.

Er zijn een aantal voordelen om te werken als assistent. Zo zijn er op zaterdag meer patiënten die een dialysekatheter hebben dan patiënten die een shunt hebben. Er is op zaterdag dus niet genoeg werk voor mij, waardoor ik, als ik op zaterdag moet werken, maar een halve dag hoef te werken.

Het probleem met mijn matras heb ik redelijk opgelost. Een van de patiënten adviseerde om een dik dekbed te kopen, kingsize, en deze dubbelgevouwen op het matras te leggen. Het slaapt inderdaad wel iets beter, maar een superoplossing is het nog niet. Toch vreemd dat je, als je kamers verhuurt aan mensen die werkzaam zijn in de gezondheidszorg, niet op zijn minst zorgt voor goede bedden. Voor de huurprijs per maand (520 pond, ongeveer 590 euro) is dat toch wel het minste wat je mag verwachten. Je kunt hier ook een kamer boeken voor 1 of enkele nachten. Daar betaal je dan 55 pond voor. In een beetje hotel heb je voor minder al een beter bed. Of klink ik nu erg verwend?
Maar goed, het ziekenhuis is naast de deur voor mijn medebewoners en voor mij is de kliniek ook op loop- of fietsafstand. En ik vind het ook wel fijn dat ik niet bij iemand in huis hoeft te wonen. Ik heb hier mijn eigen ruimte en kan lekker mijn eigen gang gaan. Deze twee maanden kom ik wel door. Een van mijn flatgenoten woont hier al twee jaar.

Het weekend is bijna achter de rug. Zaterdag heb ik mijn was gedaan (mijn uniformen moet ik zelf wassen) en mijn diepvries gevuld met een aantal maaltijden om mee naar mijn werk te kunnen nemen. Zondag heb ik vooral heel veel niets gedaan. Ik ben een nieuw boek begonnen, Outlander van Diana Gabaldon. Heerlijk met een bakkie bij de Starbucks. Het boek is ook als serie te zien op Netflix.

Ik ga me nu voorbereiden op een nieuwe werkweek. Komende week ben ik voor 3 lange dagen en een ochtend op zaterdag ingepland. Weer genoeg uren.