Feestweekend

Tja, het feestweekend zit er weer op. Na vorige week eerst drie lange dagen gewerkt te hebben, ben ik donderdagmorgen vanaf Southampton naar Amsterdam gevlogen. Van daaruit met de trein naar Den Bosch, waar Lieve me kwam ophalen.
Vliegen vanaf Southampton is toch een stuk relaxter dan vanaf Stansted, als je vanuit Basingstoke moet vertrekken. Met een half uur ben je met de trein in Southampton, waar je voor het vliegveld uitstapt. Het vliegveld is qua grootte te vergelijken met Eindhoven, misschien nog iets kleiner. Dat ik dit drie jaar geleden niet bedacht heb!

Op donderdagavond hebben we eerst de verjaardag van Lieve gevierd die op die dag 22 jaar is geworden. Heel gezellig met familie en wat vrienden. Ze viert later dit jaar haar verjaardag nog uitgebreider met haar vrienden.
De volgende dag ben ik heerlijk naar mijn eigen kapper geweest in het dorp. Het was hard nodig. Als je haar maar goed zit! En was is dat toch fijn!
’s Avonds zijn we met ons gezin lekker uit eten geweest bij een Japans restaurant in Eindhoven, Kyoto. Geweldig goed. Een aanrader! Heerlijke sushi en andere gerechten.
De volgende dag, zaterdag, werden we Ton en ik, samen met nog een aantal anderen, al vroeg verwacht in ontmoetingscentrum De Huif in Sint-Michielsgestel om mee te helpen met de voorbereiding van het Elluf Elluf Fist dat die avond plaats zou vinden. Het decor was al gebouwd, maar het ging om de laatste aankleding. Tevens zou er ’s middags een repetitie van de installatie van de prins en jeugdprins zijn.
Aan het JJK (Jeugd en Jongeren Karnaval), de organisatie waarin ik actief ben als secretaris, was gevraagd of wij voor het blazen van de ballonnen konden zorgen. Dit doen we elk jaar met een paar man en natuurlijk ook dit jaar. Altijd wel een gezellig karweitje.

Lieve had ook dit jaar weer meegedaan met het logo wedstrijd. Het thema van het Bokkendonkse Carnaval is dit jaar “Dè zit wel snor”. Van het winnende ontwerp worden dan pins en emblemen gemaakt. In 2017 heeft Lieve ook meegedaan en gewonnen, en ook nu had ze weer iets moois gemaakt, maar helaas niet het winnende ontwerp. Hoewel ik,, eerlijk gezegd het logo van Lieve mooier vond.

Tijdens het afgelopen carnavalsseizoen hebben Ton en ik de eer gehad om prins en prinses te zijn. Op het Elluf Elluf Fist van dit jaar zouden we de scepter doorgeven aan de nieuwe prins. Het is de sport om zo lang mogelijk geheim proberen te houden wie die nieuwe prins zal zijn. Maar ja, net als bij de miljoenennota op Prinsjesdag, blijft het toch lastig om dat helemaal geheim te houden. Maar dat mag de pret niet drukken. De commissie voor het Elluf Elluf Fist had weer hun uiterste best gedaan om een mooi programma in elkaar te zetten en de nieuwe prins weer zo spectaculair mogelijk te presenteren. Ook de nieuwe jeugdprins en -prinses werden tijdens het Elluf Elluf Fist officieel geïnstalleerd.
Als prins en prinses hebben we het carnaval vorig jaar op een hele andere manier mee mogen maken. We zijn naar evenementen geweest waar je als gewone carnavalsvierder niet zo snel komt en je wordt als hoogheid echt in de watten gelegd. Toch was ik zaterdag ook wel blij dat ik mijn eigen JJK kloffie weer aan mocht trekken. We hebben in ieder geval een erg gezellige avond gehad.

En dan is het toch ineens weer zondag. Ik zou begin van de avond vliegen, maar ja, ik wil dan toch op tijd op Schiphol zijn. Ton bracht me weg en we hebben vooraf nog even uitgebreid geluncht. Ik wist niet of ik nog ergens de gelegenheid had om iets te eten voor ik weer in Basingstoke zou zijn. Ik kon natuurlijk op het vliegveld nog wel wat halen. Ik was in ieder geval op tijd op het vliegveld. De reis van Southampton naar Basingstoke duurde iets langer dan ik voorzien had. Er bleken ook vanuit Southampton in het weekend geen treinen naar Basingstoke te rijden in verband met werkzaamheden aan het spoor en er waren daarom vervangende bussen geregeld. Bij aankomst kon ik meteen instappen en ik was een uur later in Basingstoke. Daar aangekomen bleek er helaas geen bus meer richting ziekenhuis te rijden, waardoor ik noodgedwongen een taxi moest nemen. De kosten vielen gelukkig mee en ik was toch nog redelijk op tijd thuis.

Nu nog maar drie en halve week voor ik definitief weer naar huis kom.
Ik ben al bezig met het maken van afscheidscadeautjes voor mijn collega’s en voor de patiënten heb ik kerstkaarten die ik komende dagen ga schrijven. Kortom, ik hoef me de komende dagen niet te vervelen.