Aftellen.

Afgelopen weekend mocht mijn moeder haar 80ste verjaardag vieren, samen met haar kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden. Gezellig in een restaurant met een fijn buffetje. Het mag dan ook gevierd worden dat je zo’n mooie leeftijd bereikt in redelijk goede gezondheid. Het was ook een gelegenheid om weer eens met een aantal neven en nichten bij te kletsen, voor de verandering eens niet op een begrafenis.

Het was tevens mijn laatste keer dat ik even of en neer naar Nederland ben geweest. De volgende keer dat ik naar Nederland ga, is het om weer definitief thuis te zijn. En dat betekent dat ik de komende 2 weken afscheid moet gaan nemen van mijn collega’s, mijn patiënten en mijn flatje in Basingstoke. Er gaat van alles een laatste keer komen.
De komende anderhalve week heb ik nog 8 diensten en 3 vrije dagen.

Onze secretaresse heeft haar huis aangeboden om een afscheidsetentje te organiseren, op Paaszondag. Ik heb daarna nog 2 diensten en dan is het echt afgelopen. Dan is mijn avontuur in Engeland afgelopen.
Ik vertrek met gemengde gevoelens, want ik ga mijn Engelse collega’s en patiënten echt wel missen. Toch ben ik ook weer blij om weer naar huis te gaan. Terug naar man en kinderen. Terug naar familie en vrienden. Terug naar mijn dialyseafdeling in het Jeroen Bosch Ziekenhuis en mijn Nederlandse collega’s. Terug naar mijn leven in Nederland.
(mijn dienstlijst voor april en mei staat al in mijn agenda. Life goes on!)

Eind september vorig jaar kwam ik aan in Basingstoke. Er moest nog van alles geregeld worden en beginnen op een vreemde dialyse-unit in het buitenland was erg spannend. Maar ik ben door mijn Engelse collega’s van dag 1 af als een volwaardig lid in hun team opgenomen. We vormen met zijn allen een internationaal samengesteld gezelschap en we hebben met elkaar veel plezier. Dat moet ook wel als je 12 uur met elkaar opgescheept zit. Je stapt ’s morgens met zijn allen in die achtbaan en met elkaar moet je de hectische dag door zien te komen.
Dat maakte het voor mij ook mogelijk om dit zes maanden vol te houden. De werkdagen zijn lang en het Engelse systeem zit zo boordevol regels en protocollen. Als je denkt dat je alle protocollen gelezen en getekend hebt, komen er weer nieuwe regeltjes en afspraken bij.
De meest bizarre regel is bijvoorbeeld dat wij als personeel niet mogen eten en drinken op de werkvloer. In Nederland is dat ondenkbaar. Daar is het normaal dat je een flesje water of een kop koffie naast je computer hebt staan. Hier is dat echter niet toegestaan. Het is me nog steeds niet duidelijk waarom niet. Maar goed, daar legt iedereen zich dan weer bij neer. Tot we laatste te horen kregen dat het ook niet geaccepteerd werd als je een snoepje of een kauwgom in je mond hebt! We werken 12 lange uren, in een ruimte zonder daglicht, met de verwarming bijna op de hoogste stand en twee korte pauzes.

Zo zijn er meer van die regeltjes. Van alles is een protocol gemaakt dat je gelezen, begrepen en getekend moet hebben. Want als er een inspectie komt……… En die komen altijd onaangekondigd, uiteraard. Het maakt echter dat je, ik in ieder geval, op een gespannen manier met je werk bezig bent. Alles moet verantwoord kunnen worden. Elk woord dat je in een rapportage schrijft moet goed overwogen worden.
Ik merk dat de collega’s die er pas bij zijn gekomen daar ook tegenaan lopen. Zij vergelijken hun situatie hier ook met hun ervaringen in hun thuisland. Ik ben benieuwd hoe lang zij het volhouden gaan houden.

Intussen staat mijn appartementje weer te huur en zijn er al verschillende bezichtigingen geweest.
Ton komt, samen met een lieve vriend, op 2e Paasdag naar Basingstoke met aanhanger om alle grote spullen op te halen. Aansluitend aan mijn laatste werkdag, 29 maart, vertrekken we dan naar Nederland.
Het weekend erop rijden Ton en ik nog 1 keer terug om de laatste spulletjes op te halen, te poetsen en de sleutels in te leveren.
Ik ga mijn flatje missen!