Surprise! Surprise!

Vrijdag 6 november.
En zo zit je dan midden in de nacht op Stansted Airport te wachten tot de gates open gaan en je kunt gaan inchecken voor je vlucht naar Eindhoven. Het is vrijdagnacht 6 op 7 november 02.00 uur als ik het eerste deel van deze blog schrijf.

Twee weken geleden werd ik onrustig. Op 8 november zou Lieve haar verjaardag vieren en op de zaterdag ervoor zou Ton geïnstalleerd worden als nieuw lid van de Raad van Elluf tijdens het Elluf Elluf Fist. Twee gebeurtenissen waar ik niet bij aanwezig kon zijn omdat ik die zaterdag moest werken.
Nou hoef ik ook niet overal bij aanwezig te zijn, maar dit zou de eerste keer zijn dat ik mijn dochters verjaardag zou moeten missen en de installatie van Ton had ik ook graag willen bijwonen. Zeker na zijn verhalen over de voorbereidingen ervan. Als bestuurslid van de Fidderaosie en het Jeugd- en Jongerencarnaval moest ik me ook al afmelden omdat ik zonodig een half jaar naar Engeland wilde.
Keuzes maken. En dat heb ik gedaan.

Maar toch……… naarmate 7 en 8 november dichterbij kwamen kreeg ik steeds meer spijt dat ik er dat weekend niet bij kon zijn. Ton stond er alleen voor en dat voelde niet fijn. Dus ik dacht, ik ga het gewoon proberen. Nee heb ik, ja kan ik krijgen. En het is gelukt! Een van mijn collega’s wilde mijn zaterdagdienst overnemen en een andere collega heeft mijn maandagdienst overgenomen. Dat ze allebei Sijo heten is toeval.
En daar had ik ineens een lang weekend vrij. Via Skyscanner een vlucht heen en terug gezocht, gevonden en geboekt. Daarna mijn schoonzus als enige ingelicht over mijn reis zodat ik iemand had om mij op te halen van het vliegveld. Ik wilde dat het voor de rest van familie en vrienden nog geheim houden en ze verrassen.

Het plannen van de reis was nog een hele opgave. Ik wilde het liefst het maximale uit mijn dagen halen, maar dan komt de prijs om de hoek kijken. Op zaterdagochtend vliegen bleek veruit het voordeligst. Dat had echter het probleem dat ik dan moest zorgen op tijd op het vliegveld te zijn. Een van de opties was om met trein, metro en bus midden in de nacht te reizen, maar dat zag ik niet zo zitten. Een andere optie was met de bus van National Express vanuit Basingstoke naar Stansted te reizen. Klein nadeel: ik zou om 00.30 uur al op Stansted Airport zijn, terwijl mijn vlucht pas om 08.50 uur was. Na alles tegen elkaar afgewogen te hebben leek me dat toch de beste oplossing.

Toen kwam mijn volgende uitdaging. Elke avond Skype ik met Ton. Dat zou vrijdag niet gaan omdat ik dan onderweg zou zijn met de bus en ik wilde Ton gaan verrassen.
De oplossing kwam in de vorm van een kennismaking met mijn bovenbuurvrouw. Al weken ben ik op zoek geweest naar een meer permanente oplossing voor mijn wifi probleem. Ik moest het steeds doen met de wifi die ik her en der kreeg. Een contract afsluiten is alleen mogelijk voor 12 maanden, wat betekent dat ik na mijn vertrek de resterende maanden ineens terug moet betalen, wat uiteindelijk niet voordelig is. En Hollanders houden van gratis.
Met de wifi die ik in het appartement op kon vangen ging het Whatsappen wel, maar het Skypen ging vaak moeizaam. Slecht beeld en geluid. Onbetrouwbaar.
Een van mijn lieve bestuursgenoten van het Jeugd- en Jongerencarnaval heeft als een soort goeroe op me ingepraat om bij de buren langs te gaan en te vragen of ik van hun wifi gebruik kon maken. Uiteraard tegen een vergoeding.
Maar held als ik ben, heb ik even tijd nodig om me over die drempel heen te zetten. Toen echter de wifi op een avond weer zo beroerd was, heb ik toch de stoute schoenen aangedaan en ben bij de buren langsgegaan. De eerste buurman zei in gebrekkig Engels dat hij geen betrouwbare lijn had. De tweede buurman/vrouw deed niet open hoewel hij/zij wel thuis was en mijn overbuurvrouw had geen wifi. Toen een verdieping hoger geprobeerd en mijn bovenbuurvrouw reageerde aanvankelijk een beetje twijfelachtig. Ze was in haar pyama en voelde zich niet zo op haar gemak. Of ik de volgende dag terug wilde komen. Uiteraard, geen probleem.
De volgende avond ben ik teruggegaan en we hebben gezellig zitten kletsen over van alles en nog wat. Mijn bovenbuurvrouw bleek alleenstaand te zijn en van mijn leeftijd. En voor een bijzonder schappelijke prijs mocht ik haar wifi delen. Ze stelde ook voor om een keer samen ergens te gaan eten of een dagje op stap te gaan. Zij kende verder ook niemand in de flat. Nou, hartstikke leuk. En toen bedacht ik dat zij een perfecte smoes zou zijn. Als ik met haar zogenaamd vrijdag op stap zou gaan, kon Ton niet met mij Skypen en kon ik ongemerkt op reis. En zo is het gegaan.

Zaterdag 7 november.
Na een lange nacht met hier en daar een hazenslaapje kon ik om 8.30 uur boarden en was ik uiteindelijk om 10.50 uur Nederlandse tijd in Eindhoven waar ik al opgewacht werd door mijn schoonzus.
Na samen nog een bakkie gedronken te hebben bij de Starbucks konden we huiswaarts om de familie te gaan verrassen. Om er zeker van te zijn dat er iemand thuis was had ik Teun al bericht dat ik een pakketje zou laten bezorgen voor Lieve tegen 12.00 uur.
Lieve was druk bezig een taart te bakken voor haar verjaardag en ze was blij verrast. Ook Teun had niets in de gaten gehad. Die zat vol ongeduld op het pakketje te wachten dat bezorgd zou worden, dus niet. Ton was nog op pad om de laatste boodschappen voor Lieve haar verjaardag in huis te halen en die geloofde zijn ogen ook niet toen ik ineens uit de kamer verscheen. Verrassing geslaagd!

’s Avonds nog diverse mensen in De Huif verrast en verbaasd tijdens het Elluf Elluf Fist. Een keigezellige avond waar Ton ook geïnstalleerd is als lid van de Raad van XI als minister van Voor Hetere Vuren Gestaan.
Na de nodige wijntjes en biertjes uiteindelijk zijn we weer huiswaarts gegaan waar de laatste gasten op Lieve haar verjaardagsfeest zich nog uitstekend vermaakten. Moe en voldaan vervolgens in mijn bed gerold en in coma gevallen.

Zondag 8 november.
De verjaardag van Lieve. 19 jaar alweer. Ik weet het nog als de dag van gisteren.
’s Morgens heerlijk uitgeslapen en daarna een lekker ontbijtje met zijn allen. Teun moest helaas al vroeg weg voor een basketbalwedstrijd maar had nog net tijd om met ons de cadeautjes aan Lieve te geven.
Vanaf 16.00 uur kwamen de gasten voor Lieve haar verjaardag. Familie en vrienden. Het was gezellig druk. Fijn om iedereen weer te zien. Iedereen verrast omdat ze niet wisten dat ik kwam. Dat maakte het wel leuk. Gezellig weer bijgekletst.
Ton had van voor de catering gezorgd en van tevoren nog een flinke pan erwtensoep gemaakt dus niemand hoefde met honger naar huis.

Maandag 9 november.
Vanmiddag heb ik een bliksembezoek gebracht aan mijn collega’s van de dialyseafdeling van het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Heerlijk om daar weer even rond te lopen en met een aantal collega’s te praten.
En dan is een middag ook zo weer om en moet je je weer gaan klaarmaken voor de terugreis. Maar ik heb al weer een leuk weekend in het vooruitzicht, dus dat gaat helemaal goed komen!

En zo is dit enerverende, spannende, verrassende weekend ook al weer ten einde. Vanavond vlieg ik weer terug.
De terugreis gaat ook nog een race tegen de klok worden om een beetje op tijd thuis te komen. Morgen moet ik immers weer op tijd op om te gaan werken. Maar ach, maar twee dagen en dan weer een dagje vrij om bij te komen. Daarna nog 1 dag werken en dan komt Ton al weer naar mij toe en gaan we samen met vrienden het weekend naar Londen. Al weer iets om naar uit te kijken.
En zo hangt mijn verblijf in Engeland van dit soort gebeurtenissen aan elkaar en maakt het voor mij mogelijk om het vol te houden en de lange werkdagen door te komen. Er is altijd weer iets om naar uit te kijken.
Heb ik spijt van mijn beslissing om een half jaar naar Engeland te gaan? Nee! Valt het tegen? Nee! Is het zwaar? Ja, maar ik ga het wel volhouden! Op naar week 7.