Alle begin is moeilijk. Kan ik dat niet overslaan?

Inmiddels drie van de vier dagen deze week gewerkt. Drie lange vermoeiende dagen. Ik ben waarschijnlijk ook te ongeduldig en wil alles meteen al kunnen en weten. De eerste dag overzag ik het allemaal echt niet, de tweede dag begon het al wat duidelijker te worden en vandaag had ik al wat meer overzicht.
Maar ik moet wennen aan de patiënten en aan mijn collega’s. Hoewel iedereen Engels spreekt, heeft iedereen ook zijn eigen accent. Zo heb ik vandaag gewerkt met een Zuid-Afrikaanse collega, een Pakistaanse collega, een Indiase collega en een Griekse collega. Ieder met een hele andere manier van Engels praten. Ik moet daar even vertrouwd mee raken. Datzelfde geldt ook voor de patiënten. Die hebben, net als in Nederland, ieder hun eigen tongval.
Maar iedereen is ook erg aardig en geduldig. En dat valt niet mee want het is echt hard werken. Met 4 collega’s hebben we de zorg voor gemiddeld 18 patiënten. Ik sta komende dagen nog overpland en ze doen enorm hun best om mij wegwijs te maken, maar ondertussen moet de klus op de unit wel geklaard worden.
De dagindeling is ook nog even wennen. Om half 8 beginnen was ik natuurlijk al gewend, hoewel…… ik deed in Nederland wel veel nachtdiensten. Och en ik mis ze zo!
Nou dacht ik met 11 jaar dialyse toch wel ervaring te hebben, maar deze drie dagen heb ik me echt een groentje gevoeld. Hoewel de machines dezelfde zijn als waar ik in Nederland mee werk, lijkt het allemaal toch net iets anders te gaan. Bovendien wordt ik erg in de gaten gehouden omdat ik toch een Nederlandse manier van werken heb, ook al probeer ik me zoveel mogelijk aan hun werkwijze te houden. Hoewel ik stiekem heel eigenwijs mijn eigen envelopjes maak om de pootjes van de permkatheter (“neckline”) in te pakken. Ik zeg dan tegen mijn patiënten dat ik speciaal voor hun een “Dutch bag” heb gemaakt.

Maar goed. De dag begint dus om half 8. De routine van patiënten aansluiten en dergelijke is niet zoveel anders dan bij ons. Maar de dagindeling voor het personeel is wel even wennen. Als de patiënten aangesloten zijn mag je even snel een kopje thee (natuurlijk! We zijn in Engeland!) gaan drinken in het keukentje.
Daarna volgt een gezamenlijke overdracht waarbij de huidige patiënten en de patiënten van de vorige dag doorgesproken worden. Dan mogen we in ploegen aan het ontbijt. Jawel! En je kunt dan maar beter ook echt even wat eten, want lunchtijd is er niet bij. De eerstvolgende pauze is rond 15.00 uur, soms iets later. Dan wordt er ook door de meeste collega’s een volledige maaltijd genuttigd. Dat moet ook wel want hierna volgt er geen pauze meer en ben je tot 19.15 uur (als je geluk hebt dat alles op tijd is afgewerkt) continu aan het werk. Deze drie dagen kon ik op tijd naar huis omdat ik nog overpland stond. Omdat ik met de bus naar het centrum moet en dan nog een klein stukje moet lopen, ben ik rond 20.00 uur thuis. Als ik over een paar dagen mijn appartementje heb, ben ik met 10 minuten thuis.

Ik had een heel verhaal in gedachten over de verschillen en overeenkomsten van het dialyseren in Engeland, maar daar zou ik alleen mijn Nederlandse collega’s een plezier mee doen. Ik denk dat ik de Engelse manier van dialyseren beter een keer kan vertellen als ik weer terug ben in Nederland. Natuurlijk wil ik dit graag vertellen aan iedereen die het weten wil, maar ik zal jullie daar niet mee vermoeien in een blog. Via mijn e-mailadres kun je ook privé contact opnemen met mij en dan praat ik je graag persoonlijk bij.

Morgen nog een lange dag en dan is het weekend! Dan komt Ton met de spullen voor het appartement naar hier en ik verheug me nu al op zijn komst en op de zuurkoolstamp.