Verrassingen

En zo zit ik al weer in mijn laatste weekend. Terwijl ik deze blog schrijf, zit ik op het vliegveld van Southampton te wachten tot ik kan boarden. Ik ben onderweg naar huis voor een verrassingsbezoek. Ton weet dus niet dat ik onderweg ben.
Vanavond vindt voor de 3e keer de Gestelse Quiz plaats. Ik zou op afstand meedoen met het beantwoorden van een paar vragen. Maar laat ik nou net deze zaterdag ook vrij zijn en het is zo leuk om aan deze quiz deel te nemen. We hebben dit jaar weer een geweldige leuke club mensen om samen de vragen te gaan beantwoorden, dat ik het niet wilde missen.
Zondag zouden Ton en Teun met de auto naar Basingstoke komen om het grootste gedeelte van mijn spullen op te halen. Ik had daarom bedacht dat ik naar huis zou vliegen en vervolgens met hun mee terug te rijden.
Omdat ik het geen prettige gedachte vind dat niemand weet dat ik onderweg ben, heb ik een vriendin in vertrouwen genomen. Ze komt me in Den Bosch van het station ophalen.

Afgelopen woensdag heb ik met Matyas koffie gedronken bij de Starbucks. Eind maart wordt Mat vader. Het wordt een jongen en hij vertelde dat ze hem Arthur Wolfy gingen noemen. Het was voor hun blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat allemaal al wereldkundig te maken. Hij had eigenlijk bedacht om zijn zoontje Arthur Wolfgang te noemen, maar daar was zijn vrouw het niet mee eens. Dus er werd een compromis gesloten. Arthur Wolfy kan zich geen betere ouders wensen.

En toen ik aan het einde van de middag weer op de terugweg was, kwam ik in het centrum voorbij een kraampje waar ze glazen flesjes verkopen in allerlei leuke vormpjes. Die kun je dan vervolgens vullen met een likeur of een ander drankje. Dat leek me wel leuk als kerstcadeautje. Terwijl ik naar de prijs van een van de flesjes stond te kijken, kwam de verkoper op me af. Hij hoorde aan mijn accent dat ik uit Nederland kwam en begon in het Nederlands tegen me te praten. Hijzelf was twee jaar geleden naar Engeland verhuisd en sinds een aantal maanden voor dit bedrijf werkzaam. Hij vertelde in Nederland ook bekend te zijn als de knuffelburgemeester. Hier is hij de Mayor of Love. Hij gelooft in de positieve kracht van het geven van een knuffel. En dus kreeg ik, nadat ik afgerekend had, een stevige knuffel. Hij vertelde ook een eigen website te hebben: mayoroflove.com Bijzondere (of bizarre?) ontmoeting.

Terwijl ik het schrijven van een boek nog om mijn bucket list heb staan, hebben een collega en een nicht dit gewoon al gedaan. Nou ja, gewoon? Silvia schreef het kinderboek Art en Vennie in Dialyseland. Een mooi geïllustreerd boek voor kinderen om ze te uit te leggen wat dialyseren betekent en inhoudt. Supergaaf!
En mijn nicht Monique schreef het boek Hallo, Ik Ben Nog Niet Dood. In dit boek vertelt ze over haar positieve ervaringen nadat ze gediagnostiseerd was voor borstkanker en de behandelingen die daarop volgden. Door een vriendin is ze tijdens haar behandelingen gevolgd en die heeft dit in foto’s vastgelegd. Ik hoop het boek binnenkort te kunnen gaan lezen. Met gemengde gevoelens. Ons Huub stond aan de verkeerde kant van de prognose. Monique had het geluk om aan de goede kant te staan. En heeft er vooral positieve ervaringen aan overgehouden, hoewel dat niet betekent dat het geen lijdensweg is geweest. Ik vind het superstoer dat ze dit heeft vastgelegd. Ben supertrots op haar.

Nog drie werkdagen te gaan. Gisteren liep ik met een vreemd gevoel over de unit. Hoewel ik blij ben dat het er binnenkort op zit, ga ik het ook weer missen. Zoals ik in een van mijn eerste blogs schreef, het moet een soort van masochisme zijn. Waarom doe je het jezelf aan om zulke lange dagen te werken? Je weet wat je te wachten staat en toch begin je er welles en wetens aan. Na een vrije dag zie ik op tegen de werkdag die me te wachten staat: die achtbaan waar je ’s morgens instapt en waar je aan het einde van de dag moe maar voldaan weer uitstapt. Maar het idee dat het over een week weer afgelopen is, stemt me op een of andere manier ook een beetje verdrietig. Ik ben heel blij om straks weer op mijn eigen vertrouwde afdeling aan de slag te gaan, om weer fijn mijn nachtdiensten te gaan draaien, mijn eigen collega’s en patiënten weer te zien. Maar ik ga mijn Engelse collega’s en patiënten echt weer missen. Zeker omdat ik weet dat ik dit geen derde keer meer ga doen.

Maar het is goed om weer naar huis te gaan. Misschien ook maar beter. Bij de Starbucks kennen ze me intussen. Mijn naam wordt goed geschreven en ze weten hoe ik mijn koffie wil hebben: café mocca with cinnamon syrop, no cream on top