Brandalarm

Even was ik bang dat ik over afgelopen week niets bijzonders kon schrijven. Vier dagen gewerkt en het weekend vrij. Niets bijzonders gebeurd. Ik had het weekend vrij en heb, behalve de was, niet veel gedaan.

Na Halloween, waar hier veel aandacht aan wordt besteed, is het weer poppytijd. Op zondag 11 november is het hier Remembrance Day. Vergelijkbaar met onze Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Je kunt nu hier weer volop poppy’s (klaprozen) kopen om op je kleding te spelden. Sommige auto’s hebben een grote poppy op hun gril en ook op een groot aantal lantaarnpalen zit zo’n poppy. Op tv zie je veel prominenten en presentatoren met een poppy opgespeld. De poppy is het nationale herkenningsteken ter nagedachtenis van de gevallenen van de Eerste Wereldoorlog en de oorlogen en conflicten nadien. In een van de blogs tijdens mijn vorige verblijf in Engeland heb ik daar uitgebreid over geschreven. Dit jaar is het 100 jaar geleden dat er een einde kwam aan de Eerste Wereldoorlog. Ik vind het wel een mooi gebaar en heb daarom een kleine poppy die ik op mijn uniform draag en een grotere voor op mijn jas. De opbrengst van de verkoop van de poppy’s gaat naar een fonds voor oorlogsveteranen.

Vanavond, zondagavond, rond etenstijd, nog even met het thuisfront geskypet. Iedereen was thuis en ze zaten lekker aan de stamppot. Plots ging hier het brandalarm af. Ik ben op de gang gaan kijken. Een van mijn flatgenoten stond heel rustig in de keuken. Mijn andere twee flatgenoten kwamen in pyama. Ze lagen nog te slapen voordat ze de nachtdienst weer in moesten. Er was niets van rook te zien of te ruiken. Toch maar voor de zekerheid mijn schoenen en jas aangedaan en naar buiten gegaan. De meesten stonden buiten, maar het was al snel duidelijk dat verbrandde toast de oorzaak was. Op de bovenste verdieping hadden ze de broodrooster iets te hoog gezet. Maar bij een brandalarm behoor je naar buiten te gaan, dus dat hebben we netjes gedaan. De meesten althans.

Een van onze huisbewoners (Shaun) had dit al vaker meegemaakt en wist wat te doen. Het alarm is behoorlijk irritant, maar we konden het zelf niet uitzetten. Een van de huisgenoten wist te vertellen dat het de vorige keer tot de ochtend duurde voor iemand het kwam afzetten. Als er niets aan de hand is, komen ze buiten kantooruren niet om het systeem te resetten. Ik vroeg aan Shaun of we niet gewoon de brandweer konden bellen, maar volgens hem zou dat een rekening van minstens 500 pond opleveren.

Shaun had echter een nummer dat hij kon bellen en volgens zijn contact zou er binnen het uur iemand komen om het alarm af te zetten. Ondertussen hoorden we echter ook al de sirene van de brandweer. Blijkbaar hadden zij de melding toch gekregen. Ze arriveerde binnen enkele minuten en hebben het alarm afgezet. Omdat al snel was gebleken dat er niets aan de hand was, waren de meesten al weer naar binnen gegaan. “Doe maar oordopjes in, dan heb je geen last van het geluid”, werd er geadviseerd door medebewoners. Maar dat bleek gelukkig niet nodig te zijn. Ik had er niet aan moeten denken om een hele nacht in die herrie te moeten slapen.
Toch nog een interessant einde van een verder gewone week.

Komende week drie lange dagen achter elkaar en dan een lang weekend naar huis. Donderdag, eind van de ochtend, vlieg ik vanaf Southampton naar Amsterdam en zondagavond weer terug.

Volgende week hopelijk weer een uitgebreider verslag.