En zo zijn ook aan mijn laatste twee weken in Basingstoke een einde gekomen.
Twee weken waarin weer veel is gebeurd.

Het begon natuurlijk op dinsdag 22 maart met de reeks van aanslagen in Brussel. Nog steeds in een ander land, maar wel akelig dichtbij. Met veel ongeloof heb ik de beelden op de televisie kunnen volgen. Verbijsterd over het leed mensen andere mensen kunnen aandoen uit naam van een geloof.

Woensdag 23 maart was de sterfdag van ons Huub. In de nacht van dinsdag op woensdag 5 jaar geleden was het genoeg voor haar. Na 10 jaar lang tegen borstkanker te hebben gevochten moest ze de strijd opgeven. Met veel respect voor haar positieve levensinstelling en haar kracht hebben we toen afscheid van haar genomen. Veel van die kracht is in haar dochters terug te zien. In hun jonge leven hebben ze al veel meegemaakt en op ieder hun eigen manier maken ze er het beste van.
Zo heeft Sam, de jongste, haar uitlaatklep gevonden in de Acrogym. En met veel succes. Woensdag was het namelijk ook de halve finale van Sam op het WK voor acrogym in China. Ze werd daar samen met haar teamgenoten Veerle en Lin-Si als derde geplaatst voor de finale. Een superprestatie. En ik denk stiekem dat ze een beetje hulp hebben gehad van boven.
De dag erna hebben Sam, Veerle en Lin-Si gestreden in de finale en eindigden ze op de tweede plaats. Met een zilveren medaille naar huis! Wat een fantastische prestatie!!
Ook hier verdenk ik een zekere beschermengel ervan een handje geholpen te hebben.

Donderdag 24 maart was ook de dag dat ik het nieuws vernam van het overlijden van Johan Cruijff. Hoewel ik niet zoveel met voetbal heb, was ik er wel door geraakt. Johan was toch een fenomeen waar ik mee opgegroeid ben. En ook in Engeland werd aandacht aan zijn overlijden besteed. Ik werd zelfs door een aantal patiënten gecondoleerd. “He was a hero in our days. He was just briljant. Sorry for your loss”. Lief hè?

Intussen kwam het einde van mijn verblijf in Basingstoke ook steeds dichterbij. Onze secretaresse Sue had aangeboden om een lunch op Paaszondag bij haar thuis te doen. Iedereen zou een gerechtje maken. Helaas kon niet iedereen aanwezig zijn, maar we hadden toch een leuk clubje.
Ik kon met onze nieuwste collega Aymi meerijden. De enige echte Engelse. Ze was zo lief om de toeristische route naar Sue te nemen. Wat is het toch mooi daar! En Aymi wist diverse interessante plekjes aan te wijzen en ze wist overal wel iets van te vertellen. Zo reden we bijvoorbeeld door Whitchurch. De schrijver van Watership Down, Richard Adams, woont in Whitchurch en het verhaal over Watership Down is gebaseerd op een van de heuvels in Kingsclear, een dorpje vlakbij Whitchurch. Het verhaal over een groep konijnen is bij velen bekend door het lied en de videoclip “Bright Eyes” van Art Garfunkel.

Bij Sue werd de keukentafel volgezet met een diversiteit aan gerechtjes. Pasta en noedels, Griekse en Italiaanse salade, kip en zalm, kroepoek en tortilla’s.
Met zijn allen in haar kleine woonkamer hebben we van het eten genoten en gezellig gekletst. En op het einde werd ik verrast met een geweldig mooi afscheidscadeau: een hele mooie vaas versierd met Swarowski steentjes en een inscriptie: “A wonderful nurse who will be missed. With love from all”. Ja, daar werd ik wel even stil van.
Naast die mooie vaas kreeg ik ook nog een kookboek met Britse gerechten en een grote doos bonbons.

Maandag 28 maart kon ik afscheid nemen van maandag-woensdag-vrijdag groep patiënten. Voor iedereen had ik een sleutelhanger met blauwe, met tulpen en molens beschilderde houten klompjes gekocht. En daar had ik een kaartje met een afscheidstekst aangehangen.
Die middag werd ik verrast door de middaggroep met een ontzettend mooie picknickmand met daarin een fles champagne en een doos met een assortiment Engelse marmelade en jam.
Ik heb van dag 1 af met veel plezier voor de patiënten gezorgd en het klikte ook meteen vanaf het begin met iedereen. Maar ik had niet verwacht dat ik zo’n indruk op de meeste mensen had gemaakt. Blijkbaar, dit hoorde ik achteraf van onze manager, waren ze al 3 maanden bezig geweest met het inzamelen van geld voor het cadeau.

En toen was hij daar, mijn laatste werkdag, dinsdag 29 maart. Ik heb afscheid genomen van de dinsdag-donderdag-zaterdag groep. Geen cadeaus maar wel veel lieve wensen en knuffels. En steeds weer de vraag of ik toch niet kon blijven en of ik dan later nog een keer terug kon komen.
Maar dat gaat niet meer gebeuren. Ik wil zeker nog een keer terugkomen om de omgeving beter te gaan bekijken en dan een bezoek brengen aan de kliniek, maar ik zou niet meer willen werken in Engeland. Ik heb met veel plezier voor de patiënten gezorgd en ik vond het heel bijzonder om met zo’n diversiteit aan collega’s te werken. Maar ik kan niet wennen aan de enorme hoeveelheid regeltjes en protocollen die het prettig werken bijna onmogelijk maken. Drie volle werkdagen van bijna 12 uur die te vergelijken zijn met een rit in een achtbaan. Je stapt ’s morgens in en gedurende de dag heb je 2 momenten waarop je even uit kunt stappen en tot adem kunt komen.
De hele dag staat in het teken van de patiënten zo snel mogelijk aan en af te sluiten, zodat je ’s avonds een beetje op tijd naar huis kunt. Dat lukt 9 van de 10 keer niet en de overuren die je maakt worden niet vergoedt tenzij er een goede reden is. Een goede reden is bijvoorbeeld als een patiënt laat aangesloten wordt omdat hij/zij door het transport laat gebracht is. Maar dat je daarna dan ook laat klaar bent met je administratie wordt weer niet gerekend. Alsof je voor je lol nog langer op je werk blijft na 12 uur werken.

Terwijl ik dinsdag met mijn laatste werkdag bezig was, hebben Ton en Mark, een goede vriend, mijn appartementje zo goed als leeg gemaakt. Maandagnacht zijn ze aangekomen met de auto en een grote aanhanger. Na ’s morgens eerst uitgeslapen te hebben, zijn ze aan de slag gegaan om alles uit elkaar te halen en in de aanhanger te laden. Ze hadden zelfs nog tijd om even de stad in te gaan en hebben ook nog een bezoekje gebracht aan de kliniek. Daar heb ik ze kennis laten maken met Onslow en een aantal van mijn collega’s.

Deze laatste dinsdag was een uitzonderlijk relaxte werkdag. Een werkdag die we niet vaak meemaken. Er waren ’s middags om verschillende redenen minder patiënten aanwezig en het was een rare gewaarwording dat we voor de verandering eens niet hoefden te rennen en te vliegen. We waren zowaar ruim op tijd klaar en konden voor de verandering op tijd naar huis.
Ton en Mark kwamen me ophalen en na de laatste knuffels van mijn collega’s zijn we naar mijn flatje gereden om onze spullen te pakken en de reis naar huis te aanvaarden.
Rond middernacht stonden we met de auto in de trein en hebben we nog even gezongen voor Ton zijn verjaardag. Een paar uur later waren we thuis.

Dit weekend rijden we nog 1 keer terug naar Basingstoke om de laatste spullen op te halen en het appartement te poetsen. Zaterdag ga ik mijn sleutels inleveren bij de makelaar en gaan we definitief terug naar Nederland.
Zondag vieren we Ton zijn verjaardag.

Hiermee is aan het schrijven van mijn blogs (helaas) ook een einde gekomen. Ik vond het erg leuk om te doen.
Ik hoop dat ik jullie met het schrijven van deze blogs mee heb kunnen nemen in mijn avontuur van het werken in Engeland.
Bedankt voor het lezen en bedankt voor de reacties.