Leven en dood

Een week vol tegenstrijdigheden. De week begon met een reanimatie. Mijn eerste reanimatie op een dialyseafdeling.
Hoewel ik al 12 jaar werkzaam ben als dialyse verpleegkundige, heb ik nog nooit een reanimatie meegemaakt op onze afdeling. Gelukkig. Twee keer per jaar krijgen we een training wat te doen als iemand een hartstilstand krijgt bij ons op de afdeling. We oefenen op een pop in een dialysestoel en op een pop in een bed. Met een monitor waarop je precies kunt zien hoe vaak je beademt en of je wel voldoende lucht inblaast. Of misschien juist te veel. Je kunt zien of je compressies (de hartmassages) wel diep genoeg zijn. Niet teveel en niet te weinig. Kortom, de ideale situatie.
In het ziekenhuis bel je het reanimatieteam en wordt er snel gereageerd. De patiënt is op de juiste plaats in no time.

In heel mijn carrière heb ik (nog) maar 1 echte reanimatie meegemaakt. Ik was toen nog werkzaam in het Sint Nicolaas Ziekenhuis in Waalwijk. De omstandigheden waren gunstig en de patiënt heeft het gelukkig overleefd.
Maar deze week kreeg een patiënt op de dialyse unit in Basingstoke een hartstilstand. En dan verloopt het allemaal net iets anders. In Nederland leren we hoe we moeten mond-op-mond beademing moeten geven en hoe we hartmassages moeten geven. We leren ook hoe de AED werkt. Zodra het reanimatieteam is gearriveerd nemen zij het van je over.
Hier in Basingstoke is er geen reanimatieteam dat je even kunt bellen. Je belt 999 en hoopt dat de ambulance er snel is. Tot die tijd moet je alles zelf doen. Het reanimeren en beademen is hetzelfde, maar daarnaast moet je ook zelf de luchtwegen uitzuigen als dat nodig is. Moet je zelf de patiënt intuberen om de beademing aan te sluiten. De omstandigheden zijn minder ideaal. Het personeel van deze unit krijgt uiteraard ook hun training hierin, maar dan realiseer ik me toch dat ik verwend ben met het werken in een ziekenhuis.

De conditie van de patiënt was al niet zo best en hij heeft het helaas niet overleefd. De ambulance was er snel. En eenmaal gearriveerd namen zij het grotendeels van ons over. Wat ik heel bijzonder vond, was dat zij een apparaat gebruiken die de hartmassages overneemt. Zag er vreemd uit. Ik heb het in Nederland nog nooit gezien.
Toen de toestand niet verbeterde en het er naar uit zag dat de patiënt een rit naar het ziekenhuis niet zou halen, moest het ambulance personeel de beslissing nemen om de behandeling te stoppen. Wij werden er allemaal bij geroepen en de situatie werd met ons besproken. We werden gevraagd of wij akkoord waren met hun beslissing om te stoppen en toen werd de behandeling gestaakt.
Ik schets de situatie nu in een notendop. De beslissing om te stoppen is weloverwogen genomen.

Patiënten op de unit hebben dit grotendeels meegekregen. De man lag gelukkig in een aparte ruimte en niet tussen medepatiënten waardoor de meeste handelingen niet zichtbaar waren voor medepatiënten, maar zij hebben uiteraard gezien dat wij niet voor niets alles lieten vallen en dat er in korte tijd een hoop ambulancepersoneel op de afdeling aanwezig was.
Een van die patiënten gaf ons een paar dagen later een grote blik koekjes. Hij vond dat wij enorm ons best hadden gedaan en hij voelde zich schuldig (!) dat hij niets had kunnen doen. Hij lag aan een dialysemachine!! Maar dan nog zo over ons inzitten!

De dag erna kwam 1 van onze patiënten niet opdagen. Zijn overbuurman(de man van de koekjes) was enorm bezorgd. De week ervoor hadden ze samen een intens gesprek gehad over stoppen met dialyseren. De man zou een nier krijgen van een familielid, maar het zag er naar uit dat het familielid op zijn beslissing terugkwam. De man had er zo naar toegeleefd, maar nu het er naar uitzag dat die transplantatie niet door zou gaan zag hij verder dialyseren niet zitten.
Toen hij dus niet voor zijn dialyse verscheen was zijn overbuurman bang dat de man echt gestopt was met dialyseren. Maar als een patiënt niet komt opdagen informeren we altijd waarom hij of zij niet is gekomen. We kregen toen te horen dat de man was opgeroepen voor een transplantatie en dat de operatie was geslaagd. Geen nier van een familielid, maar van een onbekende donor.
Dat nieuws maakte veel goed na een onsuccesvolle reanimatie.

Maar dat is het werken in de gezondheidszorg. Je maakt (gelukkig) veel mooie, leuke en goede dingen mee, maar ook het overlijden van patiënten hoort daar (helaas) bij.

Over 2 maanden zit mijn tijd in Basingstoke er op. Gemengde gevoelens heb ik hierover. Ik ben erg blij dat ik weer terug kan naar mijn afdeling in Den Bosch, maar ik ga de patiënten en het personeel hier in Basingstoke enorm missen.