Another week has passed

Alweer een week verstreken sinds mijn laatste blog. En het was weer een enerverende week.
Dinsdag stond een afspraak gepland bij een bank in Basingstoke om een bankrekening te openen. Ik had alles al van tevoren zover geregeld. Het enige dat ik nog nodig had was mijn huurovereenkomst. En die had ik nu. Dus ik kon het gaan afronden.

Begin van de week heb ik ook gebeld met Jobcentre Plus, een organisatie van de overheid die o.a.de National Insurance Numbers regelen. Een National Insurance Number (NIN) is een soort Sofinummer. Eenmaal toegewezen heb je die levenslang. Dus zou ik ooit weer een keer in de UK willen werken hoef ik dat nummer dus niet meer opnieuw aan te vragen.
Een vereiste is wel dat je een woonplaats hebt en dat je proof of address hebt, dus dat je kunt aantonen door middel van een rekening of ander soort post geadresseerd aan jou dat je inderdaad woont in de UK.
Ik heb dus een afspraak gemaakt met Jobcentre en ik wist dat er een in Basingstoke zit, dus ik dacht appeltje eitje. Niet dus. Of ik zaterdag naar Southampton kon komen voor een gesprek, want het regelen van een NIN deden ze niet in Basingstoke. Nou moest ik eigenlijk zaterdag werken. Dat hebben ze bij de kliniek netjes opgelost door een dag te ruilen zodat ik zaterdag toch kon gaan. Mijn werkgever (Fresenius) wilde ook erg graag dat ik dat nummer zo snel mogelijk toegewezen zou krijgen.
Ik had echter een klein probleem. De dag waarmee ze geruild hadden was de woensdag. Woensdag en donderdag waren mijn vrije dagen deze week en daarom had ik de afspraak bij de bank op woensdag geregeld. En die afspraak was al een paar keer verzet om verschillende redenen dus ik zag de bui al weer hangen. Maar gelukkig zeiden mijn collega’s dat het geen probleem was als ik die dag even weg ging om mijn bankzaken te regelen. Of ik dan ook meteen effe iets lekkers mee kon brengen van de Kentucky Fried Chicken. Geen probleem, doen we.

Met mijn hele papierwinkel ben ik woensdag naar de bank gegaan en werd daar begroet door een vriendelijke mevrouw. Die nam alle papieren met me door en zei toen heel vriendelijk dat het niet ging lukken want de naam op mijn huurovereenkomst kwam niet overeen met de naam in mijn paspoort. Wat bleek, in mijn paspoort staat mijn voornaam geschreven met een I, dus Ivonne. Op de huurovereenkomst stond Yvonne, dus met een Y. Daarom kon ze geen toestemming geven voor het openen van een bankrekening. Dat had alles te maken met witwaspraktijken en dergelijke.
De reden waarom in mijn paspoort Ivonne staat in plaats van Yvonne is te danken aan mijn lieve vader. Mijn moeder had 50 jaar geleden bedacht dat Yvonne een hele mooie naam was voor mij, maar toen mijn vader mij ging aangeven bij de gemeente schreef hij mijn dus niet in als Yvonne maar als Ivonne. Vandaar. Echter al sinds ik mijn naam kan schrijven, en dat is al heul lang, schrijf ik mijn naam als Yvonne. Mijn handtekening op mijn paspoort is ook met een Y. En toen ik mijn naam opgaf aan de makelaar heb ik er geen moment bij stil gestaan dat dit een probleem zou worden. Bij Ryan Air weet ik inmiddels dat ik mijn naam moet schrijven zoals in mijn paspoort staat. Maar bij de makelaar heb ik daar geen moment bij stil gestaan.
Maar intussen zat ik daar bij die bank en ik was nog geen stap verder. Ik had zo gehoopt weer iets van mijn To Do List af te kunnen strepen dat dit een enorme tegenvaller was. De dame van de bank zei dat ik iets met mijn werkgever moest regelen of misschien kon de makelaar iets doen, maar dat zou betekenen dat ik weer een week verder was. Want dan moest ik weer een nieuwe afspraak maken en dergelijke. Ik was er eigenlijk klaar mee en ben bij de bank weggegaan. Zonder bankrekening en behoorlijk gefrustreerd.

Bij de makelaar konden ze niets voor me doen. Begrijpelijk want de huurovereenkomst was getekend en kon niet meer veranderd worden. Een brief met daarin de verklaring dat de naam op de huurovereenkomst van dezelfde persoon was als op het paspoort. Maar ik had al besloten dat ik niet meer naar die bank terug zou gaan en de makelaar stelde een andere bank voor die meer geneigd was om mee te werken. Bij die andere bank had ik inderdaad geen huurovereenkomst nodig. Mijn paspoort alleen was al voldoende en ze hadden ruimte voor een afspraak op donderdag, mijn vrije dag. Dat was nog te overzien en min of meer opgelucht ben ik naar de KFC gegaan voor de bestelling om vervolgens weer aan het werk te gaan.
Donderdag was de bankrekening zo geregeld. Geen huurovereenkomst nodig gehad. Ik had mijn werkgever al gevraagd om een werkgeversverklaring naar mij te mailen met Ivonne in plaats van Yvonne en met mijn nieuwe adres erboven. Ik dacht dan kan ik dat als proof of address gebruiken.
Dus nu krijg ik komende week mijn bankpasje, kan mijn salaris gestort worden en kan ik mijn eerste rekeningen gaan betalen. Al met al weer een les geleerd.

Zaterdag ben ik naar Southampton gegaan voor het aanvragen van mijn NIN. Ik moest al vroeg weg en aangezien ik altijd bang ben dat ik mijn bus, trein of vliegtuig mis (klein traumaatje van een paar jaar geleden) stond ik al vroeg bij de bushalte. Samen met nog een meneer die naar het station moest. Rijd onze bus (bus 2)ons zomaar voorbij!! Tja dan wordt het lopen. Het is iets meer dan een half uur lopen naar het station maar dan moet je wel doorlopen. En aangezien ik de trein niet wilde missen heb ik er stevig de pas ingezet. Bij een bushalte onderweg zag ik dat er met een paar minuten een bus zou komen (ook een bus 2). Daar heb ik toch maar even op gewacht. Zit daar die meneer in die ook bij de bushalte eerder stond te wachten. Bleek dat er 2 bussen met nr. 2 aan het rijden waren maar ieder een andere bestemming. Je moet het maar weten. Weer wat geleerd. Gelukkig had de trein vertraging dus was ik uiteindelijk ruimschoots op tijd. Zelfs nog tijd gehad om een koffie te halen voor onderweg.

In Southampton was het even zoeken maar met wat aanwijzingen van mensen die ik om de weg gevraagd had is het toch gelukt.
Het voelde heel onwerkelijk om tussen al die andere buitenlanders te zitten die daar ook waren voor hun NIN. Het viel me op dat een groot gedeelte van die mensen geen woord Engels spraken. Ze hadden allemaal iemand bij zich die de vragen konden vertalen. En het versterkte mijn opvatting dat het minste dat je kunt doen als je naar het buitenland wil, je op zijn minst een paar woorden van die taal zou moeten leren spreken. En Engels is niet de meest moeilijke taal om te leren.
De aanvraag voor de NIN was op zich ook zo gedaan. Blijkbaar is een Nederlands paspoort een moeilijk document. Omdat mijn meisjesnaam Kuiper er in grote letters in staat met mijn getrouwde naam in het klein eronder, was er even verwarring over welke naam ik nu gebruikte. Geprobeerd uit te leggen hoe het zit. Dat e/v betekent “echtgenote van” oftewel “wife of”. Dat ik dus mijn getrouwde naam gebruik en niet mijn meisjesnaam. Nou maar hopen dat het daar weer niet op mis gaat. Over 4 tot 6 weken moet ik het nummer binnen hebben. Tot die tijd kan mijn werkgever mij een tijdelijk nummer geven voor de belasting e.d. tot ik het definitieve nummer heb.

Een goed uur later stond ik weer buiten en kon ik Southampton gaan bekijken. Toch had ik na deze enerverende ochtend niet zo heel veel zin om de toeristische plekjes op te gaan zoeken. Ik heb een rondje door het winkelcentrum gemaakt en daarna weer op weg gegaan naar het treinstation. Onderweg kwam een plattegrond tegen waarop stond dat er vlakbij een Ikea was. Bleek op mijn route naar het station te zijn, dus dan kun je daar toch niet omheen om er even te gaan kijken. Toch? Bovendien zocht ik nog een paar dingetjes voor mijn flatje.
Het treinstation was daarna niet ver meer en was ik op tijd weer terug in Basingstoke om daar de rest van mijn boodschappen voor het weekend te doen.

Thuisgekomen lagen daar de eerste rekeningen (gas, water, licht en gemeentebelasting) op mij te wachten. Binnenkort mijn eerste salaris dus de bestemming hiervoor is al weer bekend en kan ik gaan bekijken of het internetbankieren hier net zo werkt als in Nederland.
Ik ben klaar voor week 4.